Ένα ασυνήθιστο γεγονός στο σχολείο μας

από τη μαθήτρια του ΣΤ1, Ιωάννα Μ.

   Συνήθως η καθημερινή ζωή στο σχολείο μας είναι τυπική, το πρωί προσευχή, μετά μάθημα, διάλειμμα και ξανά μάθημα μέχρι να σχολάσουμε. Όμως καμία φορά τυχαίνουν κάποια περιστατικά που μας βγάζουν από το πρόγραμμα, είτε αυτά είναι ευχάριστα είτε δυσάρεστα. Μια τέτοια ευχάριστη μέρα λοιπόν θα σας περιγράψω σήμερα.
Συνέβη πριν από περίπου ένα μήνα. Είχε χτυπήσει το κουδούνι και όλοι μας ήμασταν μαζεμένοι στην αυλή για διάλειμμα. Εκεί που παίζαμε, ξαφνικά ακούσαμε κάτι περιέργους θορύβους, κάτι σαν κλάματα, σαν νιαούρισματα και αμέσως τρέξαμε να δούμε τι συμβαίνει. Είδαμε λοιπόν έναν κύριο να στέκει μπροστά από ένα κάδο. Τίποτα άλλο. Από ότι καταλάβαμε είχε παγιδευτεί ένα γατάκι μέσα στον κάδο σκουπιδιών. 
Ο κύριος αυτός που περνούσε από το σημείο το άκουσε να κλαίει και κάλεσε αμέσως την πυροσβεστική. Το γατάκι είχε μπει στον κάδο μάλλον για να φάει αλλά όταν προσπάθησε να βγει ήταν πολύ ψηλά για να πηδήξει. Θα είδε τη τρύπα στο κάτω μέρος του κάδου και νομίζοντας ότι χωρούσε μπήκε μέσα … τελικά βρέθηκε με το κεφάλι από έξω και το σώμα από μέσα.. έτσι άρχισε να καλεί σε βοήθεια στη δική του «γλώσσα». Από την μια μεριά ήταν πολλή αστεία εικόνα, αλλά από την άλλη όλοι ανησυχούσαμε για το γατάκι και αν θα τα καταφέρει να βγει από την τρύπα ζωντανό.

Όταν ήρθαν οι πυροσβέστες έριξαν τον κάδο με προσοχή κάτω για να μην το τραυματίσουν. Προσπάθησαν να ανοίξουν μεγαλύτερη τρύπα για να το βγάλουν .Ο ένας το κρατούσε αγκαλιά για να μην πνιγεί και ο άλλος με ένα εργαλείο άνοιγε τον κάδο. Εμείς που ήμασταν μέσα στο σχολείο κρεμόμασταν από τα κάγκελα με αγωνία. Όταν επιτέλους κατάφεραν να το βγάλουν εμείς ενθουσιαστήκαμε και αρχίσαμε να φωνάζουμε και να χειροκροτούμε.

 Το καημένο γατάκι, ελεύθερο πια, έφυγε τρέχοντας και ούτε ξανακοίταξε πίσω του. Αφού ευχαριστήσαμε τους πυροσβέστες, έφυγαν και μείς μπήκαμε στις τάξεις ευχαριστημένοι που σώθηκε ένα ζωάκι. 

Εγώ βέβαια πιστεύω ότι από την τρομάρα του μάλλον θα το ξανασκεφτεί να ξαναμπεί σε κάδο!!